(Μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο)

Η πολιτική και οι εκλογές υπήρξαν ένα από τα προσφιλή θέματα του ελληνικού κινηματογράφου τη χρυσή εποχή του. Ελληνικές παθογένειες, ρουσφέτια και πολιτικές βλέψεις απλών ανθρώπων παρουσιάζονται στην οθόνη και μέσα από κωμικά και σατιρικά επεισόδια αποτυπώνεται η εκλογική διαδικασία με γλαφυρό τρόπο μέσα στο χρόνο, που – φευ – δεν έχει αλλάξει καθόλου προς το καλύτερο. Και μπορεί τα ευτράπελα της εκλογικής μάχης να μας χαρίζουν στιγμές γέλιου και ψυχικής ευφορίας, αλλά θά’πρεπε ίσως να μας προβληματίσουν και λίγο…

«Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» (1953), μια ταινία στην οποία ο βιοπαλαιστής μπακάλης Ντίνος Ηλιόπουλος προσπαθεί, για χάρη της αδερφής του, να βγάλει βουλευτή το γαμπρό του(Βύρων Πάλλης), εις μάτην όμως… Χαρακτηριστική η ατάκα του υποψήφιου και ουδέποτε εκλεγέντος: «Κρατάω στη χούφτα μου 3.960 ψηφοφόρους». Και η απάντηση του Ηλιόπουλου: «Βουλευτής βγήκες; Όχι! Ε, άστους τότε να φύγουν!»

Ο βουλευτής Καλοχαιρέτας από την ταινία «Στουρνάρα 288» (1959) υπόσχεται τα πάντα ξεγελώντας τους ψηφοφόρους του, χωρίς, εννοείται, να πραγματοποιήσει καμιά υπόσχεσή του. «Ετελείωσε» είναι η χαρακτηριστική του ατάκα, που την επαναλαμβάνει διαρκώς πριν ακόμα διατυπώσει ο πολίτης το αίτημά του.

Η θρυλική ταινία «Ένας ήρως με παντούφλες» (1958) με τον αξεπέραστο Βασίλη Λογοθετίδη αποκαλύπτει τον τρόπο κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος μέσω της κατασκευής ενός ανδριάντα προς τιμήν του στρατηγού, στην πραγματικότητα όμως είναι ένας εύσχημος τρόπος για να καρπωθούν υπουργοί, βουλευτές και παρατρεχάμενοι χρήματα από τον δημόσιο κορβανά… Τραγικά πικρή, τραγικά αληθινή…

Ποιος δεν διασκεδάζει και σήμερα με τα καμώματα του ψευτοθόδωρου στην ταινία «Ζητείται ψεύτης» (1961); Ο βουλευτής Φερέκης μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις στην εκλογική του πελατεία, αλλά, όπως είναι φυσικό, δυσκολεύεται να τις πραγματοποιήσει. Μόνο ένας ψεύτης (Ντίνος Ηλιόπουλος) ανταπεξέρχεται στο δύσκολο έργο να ξεφορτωθεί με τεχνάσματα και υπεκφυγές τους εξαπατημένους ψηφοφόρους, μέσα από απείρου κάλλους επεισόδια.

Η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Αυλωνίτης διεκδικούν ο καθένας για λογαριασμό του τη δημαρχία τάζοντας λαγούς με πετραχήλια («Η κυρία Δήμαρχος», 1960).

– Από τη Δευτέρα θα χτίζουμε γεφύρια.

– Τι να τα κάνουμε τα γεφύρια, αφού δεν έχουμε ποτάμια;

– Θα κάνουμε και ποτάμια!

Η Ρένα Βλαχοπούλου φυσικά δεν θα μπορούσε να απέχει από παρόμοιου θέματος ταινία («Η Βουλευτίνα», 1966), όπου παραγκωνίζει τον αρραβωνιαστικό της και υποψήφιο βουλευτή (Σταύρος Ξενίδης) και αναλαμβάνει τα σκήπτρα του εκλογικού αγώνα η ίδια μετατρέποντας το σκηνικό.

Στην χαριτωμένη ταινία «Τζένη, Τζένη» (1966) απεικονίζεται χαρακτηριστικά ο ρόλος του κομματάρχη, όπως τον υποδύεται με δεξιοτεχνία ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, που παρατρεχάμενος ων του Γκόρτσου, δεν διστάζει να αλλάξει πολιτικό «στρατόπεδο» εξ αιτίας της πτώχευσης που τον απειλεί…

Τελευταία (last but not least) αναφέρω την εξαιρετική διαχρονική και πάντα επίκαιρη ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965). Παρόλο που έχει περάσει μισός αιώνας και πλέον από τότε, οι Μαυρογιαλούροι ζουν και βασιλεύουν ακόμη – δυστυχώς! Υπόσχονται τα πάντα, αγνοούν τα προβλήματα του τόπου τους, κάνουν κακή επιλογή συνεργατών, ξοδεύουν χρήματα για έργα όχι για το καλό του λαού, αλλά για να πάρουν οι ίδιοι τις «μίζες», και η κατάσταση συνεχίζεται με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο… Και μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση να υπάρχει φιλότιμο, που εκφράζεται με την οικειοθελή παραίτηση του Μαυρογιαλούρου (έξοχος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας) μόλις διαπιστώνει την ανεπάρκειά του, πόσο συχνά άραγε γίνεται αυτό σήμερα στην πολιτική σκηνή; Σχεδόν ποτέ, γιατί η ευθιξία και το φιλότιμο δεν ενδημούν στους πολιτικούς μας…

Χαρακτηριστικές είναι οι ατάκες του Λάμπρου Κωνσταντάρα: «Οι βουλευτές και οι γυναίκες πρέπει να προσέχουν την περιφέρειά τους», «Πρέπει να επισκέφτεσαι την περιφέρειά σου, γιατί όταν θά’ρθουν οι εκλογές, υπάρχει περίπτωση η περιφέρειά σου να σε γράψει στην περιφέρειά της», «Θα σας εξαφανίσομεν» αντί του «Θα σας εξασφαλίσομεν», «Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο, το θέλει και το όνομά του»… Και βέβαια τα ατέρμονα φάσκελα…

Αξέχαστες ταινίες, που αντικατοπτρίζουν ρεαλιστικά με πικρό χιούμορ πολλές φορές την ελληνική πραγματικότητα, το πολιτικό αλισβερίσι, τα ανεκπλήρωτα «θα»… Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε στο πέρασμα των έξι δεκαετιών. Ο λαός είναι εύπιστος σε κάθε προεκλογική υπόσχεση και έτσι το ρουσφέτι, κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, διαιωνίζεται και μαζί του οι πολιτικοί τσαρλατάνοι που το υπηρετούν – δυστυχώς!