Από το πρωί ο ντελάλης γυρίζει τα σοκάκια του χωριού και φωνάζει με το χωνί, το μεγάφωνο της εποχής, με στεντόρεια φωνή: «Δοντογιατροοοός! Το απόγευμα έρχεται στο καφενείο του Πασχαλάκη ο δοντογιατρός! Όσοι έχετε πρόβλημα, να είστε εδώ κατά τις πέντεεεε».
Το εν λόγω καφενείο βρισκόταν στην πλατεία του χωριού. Παράλληλα ήταν και χάνι, για να ξεκουράζονται οι ταξιδιώτες από την Κασσάνδρα που πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη με τα ζώα και να «κόβουν» έτσι την απόσταση – δυο μέρες χρειάζονταν για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ήταν ο τόπος που γινόταν η συνάντηση εμπόρων και ντόπιων παραγωγών και, ευκαιριακά, μετατρεπόταν και σε ιδιότυπο οδοντιατρείο. Ο ασθενής καθόταν στην καρέκλα και ο οδοντίατρος (δεν αποκλείεται να μην ήταν καν οδοντίατρος, αλλά πρακτικός) με μια τανάλια, που την αποστείρωνε καίγοντάς την λιγάκι με το τσακμάκι, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ, επιχειρούσε να βγάλει το πονεμένο δόντι.
Η διαδικασία ήταν αρκετά επίπονη, με αποτέλεσμα οι ασθενείς στην καρέκλα να αντιδρούν ενστικτωδώς σηκώνοντας και τινάζοντας τα πόδια τους. Εννοείται ότι οι οδοντιατρικές εργασίες περιλάμβαναν μόνο εξαγωγές και το παυσίπονο στη συνέχεια ήταν το ούζο…
Για μέρες ο μικρός Γιάννης υπέφερε από ένα δόντι, που κουνιόταν και δεν έλεγε να βγει. Έτσι, όταν ο πατέρας του άκουσε από τον ντελάλη για την επίσκεψη του οδοντίατρου, πήρε τον Γιάννη και πήγαν στο καφενείο -οδοντιατρείο περιμένοντας απ’έξω τη σειρά τους. Κάποια στιγμή, ο μικρός Γιάννης, όλο αγωνία, έσκυψε στο παραθυράκι του καφενείου να δει τα τεκταινόμενα μέσα. Αυτό που είδε, τον τρόμαξε πολύ: Ο οδοντίατρος με μια τεράστια τανάλια να πολεμά να βγάλει το δόντι ενός χωρικού, αυτός δε να σπαρταρά σαν το ψάρι κουνώντας και χτυπώντας απελπισμένα τα πόδια πέρα δώθε.
Δεν χρειαζόταν να δει περισσότερο. Χωρίς κουβέντα, το έβαλε στα πόδια με ταχύτητα αστραπής και εξαφανίστηκε μέχρι το βράδυ…
Ύστερα από καναδυό μέρες ο πατέρας του, αντιποιούμενος το επάγγελμα του οδοντίατρου, κατέφυγε στη γνωστή μέθοδο: έδεσε το δόντι με μια γερή κλωστή και την άλλη της άκρη την έδεσε σε μια πόρτα, την οποία τράβηξε απότομα, και το δόντι, ω του θαύματος, βγήκε αμέσως!
Αξίζει να σημειώσουμε ότι, παρόλα τα πρωτόγονα μέσα με τα οποία ασκούνταν τότε η οδοντιατρική, δεν υπήρχαν ούτε μολύνσεις ούτε επιπλοκές. Προφανώς οι άνθρωποι τότε είχαν άλλη κράση, πολύ πιο ανθεκτική απ’ ό,τι σήμερα εμείς. Αλλιώς δεν εξηγείται…
Σημείωση: Το επεισόδιο, όπως ίσως καταλάβατε, αναφέρεται σε ένα από τα βιώματα του συζύγου μου.