Τις προάλλες, πηγαίνοντας στο κέντρο με το αυτοκίνητό μου, διαπίστωσα καθ’οδόν με φρίκη(!) από το καντράν ότι το κινητό μου δεν ήταν συνδεδεμένο με το bluetooth (όχι, παίζουμε…), άρα το είχα ξεχάσει στο σπίτι! Ω, Θεέ, πανικός!Τι θα κάνω τώρα; Αν και είχα διανύσει αρκετή απόσταση, έκανα αυτομάτως μεταβολή, πήγα στο σπίτι, πήρα το κινητό και ηρέμησα…

Φυσικά και δεν γεννήθηκα με κινητό ούτε καν με τηλέφωνο, για να ακριβολογήσω. Όταν ζούσαμε στο χωριό στα παιδικά μου χρόνια,το μοναδικό τηλέφωνο που υπήρχε βρισκόταν στην κοινότητα,μπορεί να ήταν και η γνωστή από τις ταινίες μανιβέλα.Οι άνθρωποι όμως ήταν κοντά ο ένας στον άλλον,υπήρχε η αμεσότητα,τα καλώδια ήταν περιττά για την επικοινωνία.Βέβαια υπήρχαν και οι συγγενείς ή οι φίλοι που ζούσαν μακριά,σε άλλα μέρη. Τους έφερνε όμως κοντά η αλληλογραφία.Ο ταχυδρόμος,ειδικά για όσους είχαν συγγενείς μακριά,ήταν το πρόσωπο που το περίμεναν με μεγάλη προσμονή,να πάρουν το πολυπόθητο γράμμα να διαβάσουν τα καθέκαστα: «Είμαι καλά,το αυτό επιθυμώ και δι’υμάς…».

Για θλιβερά γεγονότα που δεν επιδέχονταν αναμονή,υπήρχε το τηλεγράφημα,ένας θάνατος π.χ.συγγενούς που βρισκόταν σε άλλο μέρος.Το αρχαίο ρητό «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» εύρισκε πλήρη εφαρμογή στο τηλεγράφημα:το γεγονός περιγραφόταν λακωνικά με ελάχιστες λέξεις,χωρίς άρθρα και φιοριτούρες,όχι βέβαια από διάθεση φιλοσοφίζουσα,αλλά για λόγους οικονομίας,αφού η κάθε λέξη χρεωνόταν. «ΑΝΝΕΤΑ ΑΠΕΒΙΩΣΕΝ,ΚΗΔΕΙΑ ΑΥΡΙΟ»,θυμάμαι το τηλεγράφημα που έφερε κάποτε ο κλητήρας της κοινότητας στο σπίτι μας για το θάνατο της θείας Αννέτας(αδερφής του παππού μου) στη Θεσσαλονίκη.

Τηλέφωνο έπιασα στα χέρια μου πρώτη φορά στς Σέρρες στα δεκατρία μου.Μπήκα σ’έναν τηλεφωνικό θάλαμο και με τρέμουλο στα χέρια,αφού έριξα το κέρμα στη σχισμή, σχημάτισα τον πενταψήφιο τότε αριθμό μιας συμμαθήτριάς μου.Άκουσα για πρώτη φορά το τουουου,μετά τη φωνή της,όταν το σήκωσε,και εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ,που αμέσως μόλις τελείωσε η συνδιάλεξη,βγήκα έξω,πήγα στο περίπτερο,αγόρασα μερικά κέρματα και άρχισα να παίρνω στην τύχη πενταψήφιους αριθμούς και να το κλείνω,μόλις η άγνωστη φωνή έλεγε «εμπρός».Επαρχιωτάκι…

Όταν λίγο αργότερα μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη,σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να βάλουμε στο σπίτι τηλέφωνο.Έκανε ο πατέρας μου αίτηση στον ΟΤΕ, αλλά πολύ απογοητεύτηκα όταν μου είπε ότι μέσος χρόνος αναμονής για τη σύνδεση ήταν τα πέντε(5) χρόνια!Πω πω…Αρκετές από τις καινούριες συμμαθήτριές μου ,που ήταν από παλιά στη Θεσσαλονίκη,είχαν τηλέφωνο.Εμείς πώς θα είμαστε έτσι;Πάλι τα κέρματα και οι τηλεφωνικοί θάλαμοι ή και τα περίπτερα,που όλα τότε διέθεταν τηλέφωνο για το κοινό έναντι μιας δραχμής το τηλεφώνημα,το βλέπουμε άλλωστε και στις παλιές ελληνικές ταινίες.

Για επείγοντα περιστατικά δέχτηκε να μας εξυπηρετεί το γαλακτοπωλείο-κυλικείο του κινηματογράφου ΑΝΕΤΟΝ,που ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι μας.Το κυλικείο αυτό το είχαν δυο αδέρφια μεγάλης ηλικίας,αρμενικής καταγωγής,ο κ.Αβραάμ και η δεσποινίς Σάζια.Φυσικά τον αριθμό τον είχαμε δώσει σε ελάχιστους,π.χ. στη θεία μου Μαρίκα και κάποιους άλλους πολύ κοντινούς,και βέβαια μόνο για κάτι άμεσης ανάγκης.Όταν λοιπόν μας έπαιρνε κάποιος,ερχόταν ο κ.Αβραάμ στο θυροτηλέφωνο και φώναζε: «κ. Κούλα,σας ζητούν στο τηλέφωνο,γρήγορα,παρακαλώ».Και η μαμά μου έτρεχε ,να μη μείνει το τηλέφωνο κατειλημμένο πολλή ώρα γιατί ήταν και μέσο βιοπορισμού για τον κ.Αβραάμ,αφού έμπαιναν περαστικοί και έκαναν τηλεφωνήματα έναντι μιας δραχμής. Ο κ.Αβραάμ ήταν πολύ εξυπηρετικός,ήμασταν βέβαια και καλοί πελάτες,γάλα,γιαούρτι,γλυκά από εκεί τα παίρναμε,δεν μπορώ όμως να ισχυριστώ το ίδιο και για την αδερφή του,την ισοβίως δεσποινίδα Σάζια,που δεν έκρυβε τη δυσαρέσκιά της…

Κάποια στιγμή ήρθε το τηλέφωνο στην καλή μας γειτόνισσα του διπλανού διαμερίσματος,τη Νίτσα.Ο αριθμός τελείωνε σε 007,θύμιζε Τζέιμς Μποντ,και,για να πω την αλήθεια,εγώ το χάρηκα το γεγονός περισσότερο από εκείνη.Τώρα θα μπορούσα να το δώσω και σε καμιά φίλη να με καλεί πότε πότε,δίπλα ήμασταν,άριστες σχέσεις είχαμε,ήταν σαν να ήταν δικό μας το τηλέφωνο.Δεν έχω παράπονο,έτσι έγινε.Όμως,τα «πονηρά»τηλεφωνήματα(κάποια  αγόρια που γνωρίζαμε στα πάρτυ,ας πούμε)δεν θα γίνονταν από οικιακή συσκευή.Νά’ναι καλά οι θάλαμοι και τα κέρματα…

Ακριβώς μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια,ήρθε ειδοποίηση να αναμένουμε το συνεργείο του ΟΤΕ για την εγκατάσταση του τηλεφώνου!Τι ευτυχία ήταν αυτή!Έμπαινα,έβγαινα,συνεχώς ρωτούσα:ήρθε ο ΟΤΕ;Ακόμη; Τον Μεσία δεν τον περίμεναν με τόση λαχτάρα…

Και έγινε η πολυπόθητη σύνδεση!Ο αριθμός,μαγικός,σαν να τον επιλέξαμε:82 82 61,εύκολος,όμορφος,με επαναλαμβανόμενο μοτίβο.Δεν πρόλαβε να φύγει ο υπάλληλος κι εγώ βούτηξα το ακουστικό και άρχισα να παίρνω τηλέφωνο όλες τις φίλες μου για να τους δώσω τον αριθμό. Ήρθε ο πολιτισμός στο σπίτι μας,έχουμε κι εμείς τηλέφωνο!Πόσες ευχές δεν είχα αναπέμψει στον εφευρέτη του τηλεφώνου Γκράχαμ Μπελ…Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται,να αγιάσουν τα κοκκαλάκια του για τη σπουδαία αφεύρεση που έκανε…Τέρμα πια τα μούτρα της Σάζιας,ως εδώ και η καλοσύνη της Νίτσας. Τώρα είμαστε αυτάρκεις!

Την άλλη μέρα στο σχολείο μοίραζα σε χαρτάκια τον αριθμό και στις υπόλοιπες συμμαθήτριες,όπως ακριβώς κάνουν σήμερα οι νέοι επιστήμονες που μοιράζουν τις επαγγελματικές τους κάρτες σ’όποιον συναντήσουν.Και περιττό να πω βέβαια για το τι γινόταν όταν χτυπούσε το τηλέφωνο.Αγώνας δρόμου με την αδερφή μου ποια θα προλάβει να το σηκώσει.Και πόση απογοήτευση όταν δεν ήταν για μας ή ήταν λάθος…

Μεγάλη εξυπηρέτηση το τηλέφωνο,αναμφισβήτητα.Όμως και πόσες αγωνίες,όταν ήμουν ερωτευμένη και περίμενα τηλεφώνημα και αυτό δεν γινόταν…όταν ξεροστάλιαζα δίπλα,μη τυχόν και το σηκώσουν οι γονείς και καταλάβουν κάτι…και αυτό να μη χτυπά…ας χτυπήσει το αναθεματισμένο και ας είναι και λάθος,να λες μέσα σου…κι αυτό τίποτε…Και άλλοτε,μετά από καυγαδάκι ή προσωρινή διακοπή της σχέσης,να χτυπά και να ακούς τη φωνή του καλού σου από την άλλη μεριά,εκεί που δεν το περίμενες,κι η καρδιά να χτυπά πιο δυνατά κι από το τηλέφωνο…Ποια ερωτευμένη δεν τα έζησε όλα αυτά…

Βέβαια,και το κινητό τηλέφωνο είναι και προκαλεί και αυτό παρόμοια συναισθήματα έντασης,αγωνίας,αλλά όχι στον ίδιο βαθμό,γιατί δεν περιέχει το στοιχείο της έκπληξης,του άγνωστου.Βλέπεις στην οθόνη ποιος σε καλεί και σε πολλές περιπτώσεις οι νέοι επιλέγουν και διαφορετικό  ήχο (ring tone) για κάποια πρόσωπα.Όπως έχει χαθεί και η αγωνία κατά τον τοκετό για το φύλο του παιδιού,οι μέλλοντες γονείς το γνωρίζουν από τον τρίτο μήνα της κύησης…

Σήμερα…να πω για τις καταιγιστικές αλλαγές,είναι νομίζω περιττό,όλοι το βιώνουμε και το βλέπουμε.Το κινητό είναι ένας μικρός φορητός υπολογιστής.Ανά πάσα στιγμή μπαίνεις στο google και έχεις πληροφόρηση για τα πάντα.Δίνει ακόμη το στίγμα σου και σε βρίσκουν όπου κι αν είσαι.Κι εγώ,όπως και άλλες μανούλες που έχουν ξενιτεμένα παιδιά,έχω έναν επιπλέον λόγο να το αγαπώ και να το θεωρώ προέκταση του χεριού μου και του είναι μου:μιλώ και βλέπω την κόρη μου και τα εγγονάκια μου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Λίγο το έχετε αυτό;