Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρια

Μες τα θερινά τα σινεμά

Νύχτες που περνούν

Που δεν θα ξαναρθούν

Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά

Αναμνήσεις από βραδιές με ολόγιομο φεγγάρι, ολόαστρο ουρανό, το λευκό πανί στον απέναντι τοίχο, τα χαλίκια στα πόδια, πάνινες καρέκλες, μυρωδιές από ποπ κορν: εικόνες άρρηκτα συνδεδεμένες με καλοκαίρι και Ελλάδα.

Τα θερινά σινεμά, για όσους τα ζήσαμε, είναι ένα μέρος των αναμνήσεών μας. Χρόνο με το χρόνο ξεθωριάζουν, αλλά δεν φεύγουν. Αρκεί μια πανσέληνος, μια φευγαλέα μυρωδιά από αγιόκλημα, μια αναφορά σε ταινία με τον Αλαίν Ντελόν.

Τα θερινά σινεμά ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καλοκαιρινής μας διασκέδασης. Μια δυο φορές την εβδομάδα σπεύδαμε στο γειτονικό κινηματογράφο με το σούρουπο να παρακολουθήσουμε ταινίες που δεν έτυχε να δούμε κατά το χειμώνα – ή ακόμη να τις ξαναδούμε. Προμηθευόμασταν σπόρια, που τα τρώγαμε όσο πιο διακριτικά γινόταν, γιατί η επίπληξη από τους διπλανούς θα γινόταν αν μας έπαιρναν μυρωδιά, πίναμε γκαζόζα στο διάλειμμα και όλα καλά… Τριγύρω από τον ανοιχτό κινηματογράφο σκαρφαλωμένοι σαν ακροβολιστές σε μάντρες ή σε ταράτσες οι τσαμπατζήδες απολάμβαναν το θέαμα και συμμετείχαν με γέλια.

Τέτοια «τύχη» την είχα κι εγώ, έμενα πάνω από τον κινηματογράφο ΑΝΕΤΟΝ. Έτσι τα καλοκαίρια οι φίλες μου και οι ξαδέρφες με επισκέπτονταν σχεδόν κάθε εβδομάδα, ανεβάζαμε καρέκλες στην ταράτσα και παρακολουθούσαμε τις ταινίες.

Και τα θερινά σινεμά, όμως, δεν γλύτωσαν από τις αλλαγές με τις νέες μορφές διασκέδασης και σταδιακά άρχισαν να μειώνονται. Σήμερα τα ελάχιστα που αντιστέκονται μετριούνται στα δάχτυλα της μιας χειρός. Όσο όμως κι αν μειώθηκαν, εξακολουθούν νοσταλγικά να μας γυρίζουν πίσω και να μας θυμίζουν όμορφες εποχές.