Τι όμορφα που μας έντυνε εμένα και την αδερφή μου η μαμά μας! Φουστανάκια με πιετούλες και φιόγκους στη μέση, οργαντίνες με σούρες, που μας έκαναν να φαινόμαστε σαν νεραϊδούλες, βγαλμένες από τα παραμύθια, βολανάκια, φρου φρου... Μια μέρα που πήγε για ψώνια, μας έφερε από ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια. Πόσο τα λάτρεψα εκείνα τα…

Έπαιζα, ως συνήθως, καθισμένη στο φαρδύ περβάζι του παράθυρου, όταν είδα μια όμορφη κοπελίτσα με ένα πανέρι λεμόνια να κατευθύνεται προς το σπίτι μας. Αφού ανέβηκε τη σκάλα, μας έδωσε ένα λεμόνι ως πρόσκληση για να πάμε να δούμε τα προικιά της Φωτούλας. Ο γάμος γινόταν πάντα Κυριακή και ανήμερα από το πρωί όλοι ανεξαιρέτως…

Η Λαμπρινή δεν ήταν από τα παιδιά που τα πρόσεχες από την πρώτη στιγμή. Ήταν ένα κοντό και αδιάφορο κοριτσάκι, χαμηλού προφίλ,με καστανά μαλλιά και ντροπαλό βλέμμα. Καθόλου ανοιχτή στην επικοινωνία με τις συμμαθήτριες, πάντα μαζεμένη, μονήρης. Ακόμη και στα διαλείμματα τριγύριζε στην αυλή μόνη, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι και διαβάζοντας το μάθημα της…

Μεγάλος έρωτας ενέσκηψε στο σόι. Όσο μεγάλος βέβαια μπορεί να είναι ένας έρωτας στην ηλικία των 13 χρόνων. Η ξαδέρφη μου η Βάσω, όμως, έτσι πίστευε και διακήρυττε ότι ήταν βαθιά ερωτευμένη με το συμμαθητή της από το Δημοτικό τον Τάκη. Και τόνιζε ότι υπήρχε ανταπόκριση, αμοιβαία τα αισθήματα. Ερωτευμένα λοιπόν τα παιδιά κι εγώ…