Ο καμπάνες χτυπούν από το πρωί ανά διαστήματα χαρμόσυνα. Θα έρθει το Άγιο Φως!
Το σχολείο δεν λειτούργησε σήμερα, όλοι, μαθητές και κόσμος είμαστε στην πλατεία εν αναμονή του μεγάλου γεγονότος, να προϋπαντήσουμε τους προσκυνητές του Παναγίου Τάφου. Εγώ, επιστρατεύοντας τις ιστορικές μου γνώσεις, φανταζόμουν ότι οι προσκυνητές θα είναι κάτι σαν τους Σταυροφόρους, με άσπρους χιτώνες και τον τεράστιο σταυρό στην πλάτη, ίσως μερικοί να έχουν και το ξίφος ακόμη με το οποίο υπερασπίστηκαν τα ιερά χώματα από τους απίστους…
Κάποια στιγμή, εκεί που ήμασταν όλο το χωριό παρατεταγμένο στην πλατεία, ακούγονται από μακριά έντονα κορναρίσματα και συγχρόνως η καμπάνα χτυπά, όπως ακριβώς και στην Ανάσταση. Εν μέσω όλων αυτών των κωδωνοκρουσιών και των αλαλαγμών από το πλήθος, εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο με τους προσκυνητές που κρατούσαν στα χέρια τους από ένα φαναράκι με το Άγιο Φως.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε, κατεβάζει μια πολύ ηλικιωμένη κυρία και συνεχίζει την πορεία του για τα γειτονικά χωριά. Ο ιερέας του χωριού, ο αειθαλής παπά Ευριπίδης, ασπάστηκε με πολύ σεβασμό την προσκυνήτρια και όλοι μαζί εν πομπή με τα εξαπτέρυγα μπροστά κατευθυνθήκαμε στην εκκλησία, όπου έγινε η Δοξολογία.
Για την κυρία Πασχαλία ήταν όνειρο ζωής να προσκυνήσει κάποτε τα μέρη που έζησε και μαρτύρησε ο Ιησούς. Ήταν μια πολύ δυναμική και πανέξυπνη γυναίκα. Δεν δίστασε κάποτε, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν υπουργός Συγκοινωνιών, να τον επισκεφτεί στην Αθήνα για κάποιες διαφορές που υπήρχαν σχετικά με τη χάραξη του δρόμου και τα χωράφια της. Το όνειρό της να πάει στο Χατζηλίκι, όπως έλεγαν τότε τους Αγίους Τόπους, κατάφερε τελικά να το υλοποιήσει στην ηλικία των 90 ετών! Ένα μεγάλο ταξίδι, πολυήμερο, που απαιτούσε αντοχές και φυσικά πακτωλό χρημάτων, για τα τότε δεδομένα.
Μετά τη Δοξολογία η κυρία Πασχαλία μετέβη στο σπίτι της ακολουθούμενη από πλήθος κόσμου. Παρά την κούραση από το μεγάλο ταξίδι, καθιστή στην πολυθρόνα, δίνει στον καθένα που περνά μπροστά της και της ασπάζεται το χέρι την ευχή της μαζί με ένα βαμβάκι που το βουτά στο άγιο λάδι που έφερε από τα Ιεροσόλυμα. Συγχρόνως, αφηγείται με πολύ παραστατικό τρόπο το πώς έφτασε στα μακρινά αυτά μέρη, πώς επισκέφτηκε τον Πανάγιο Τάφο και τα άλλα μοναστήρια, πώς περπάτησε την οδό του Μαρτυρίου, πώς βαφτίστηκε στον Ιορδάνη ποταμό και απέκτησε τον ιερό τίτλο του «χατζή». Μέχρι και το σάβανό της το προμηθεύτηκε από εκεί και ζήτησε με αυτό να την θάψουν, όταν έρθει η ώρα…
Στο άκουσμα του τίτλου του χατζή εγώ προσωπικά ένιωσα ιδιαίτερη περηφάνια, γιατί ήδη τον τίτλο αυτόν τον έφερα στο επίθετό μου, αβρόχοις ποσίν μάλιστα, ας είναι καλά ο μακρινός πρόγονός μου που με τι δυσκολίες άραγε, πολύ πολύ πριν από την κυρία Πασχαλία πήγε στο Χατζηλίκι πεζοπορώντας φυσικά για να εκπληρώσει ίσως κάποιο τάμα, κάποια εσωτερική παρόρμηση.
Πριν από ένα χρόνο αξιώθηκα κι εγώ να επισκεφτώ τους Αγίους Τόπους. Άλλες οι σημερινές συνθήκες, αεροπορικώς η μετάβαση, αλλά, όταν ύστερα από μερικές ημέρες επέστρεψα, γεμάτη βέβαια από εικόνες και εντυπώσεις από τα μέρη που περπάτησα στα βήματα του Ιησού, δεν σας κρύβω ότι ήμουν ένα ράκος…
