Αναμνήσεις από την ημέρα του σεισμού 20 Ιουνίου 1978 Αν κάποιος πριν από τις 11 το βράδυ της 20ής Ιουνίου 1978 έλεγε ότι μια πόλη 700.000 κατοίκων σαν τη Θεσσαλονίκη από τη μια στιγμή στην άλλη θα άλλαζε όψη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η «δήλωση» αυτή θα φαινόταν τουλάχιστον αστεία. Οι περισσότεροι θα γελούσαν με…

Ένα αποκριάτικο έθιμο του χωριού Εμμ. Παπάς. Ήταν, λέει, Κυριακή Αποκριάς κι εγώ κοριτσάκι, που έτρεχε από γειτονιά σε γειτονιά, όπου υπήρχε φωτιά, περιμένοντας όλο αγωνία να με ματιάξουν… Για τους κατοίκους του Εμμ. Παπά η εικόνα αυτή είναι πολύ οικεία, γιατί έτσι συνέβαινε κάθε χρόνο, την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Σε κάθε γειτονιά, όπου…

Ένα ήταν το άγχος της μητέρας μου όταν επρόκειτο να πάμε διακοπές: να μην αρρωστήσουμε από μεταδοτική παιδική αρρώστια. Και δυο στις τρεις φορές πότε η μία πότε η άλλη το παθαίναμε... Η πρώτη φορά που θυμάμαι είναι όταν εγώ ήμουνέξι και η αδερφή μου ενός. Παραθερίζαμε στο βουνό, για να ανοίξει η όρεξή μας,…

Στις 15 Δεκεμβρίου, του αγίου Ελευθερίου, ήταν η γιορτή του πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ένα ευυπόληπτο πρόσωπο, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από όλο το χωριό, είχε διατελέσει και πρόεδρος, επιπλέον ήταν και ο μοναδικός στο χωριό με αυτό το όνομα, οπότε η γιορτή του αποτελούσε ένα σημαντικό γεγονός για τη μικρή κοινωνία και όλοι…

Ο καμπάνες χτυπούν από το πρωί ανά διαστήματα χαρμόσυνα. Θα έρθει το Άγιο Φως! Το σχολείο δεν λειτούργησε σήμερα, όλοι, μαθητές και κόσμος είμαστε στην πλατεία εν αναμονή του μεγάλου γεγονότος, να προϋπαντήσουμε τους προσκυνητές του Παναγίου Τάφου. Εγώ, επιστρατεύοντας τις ιστορικές μου γνώσεις, φανταζόμουν ότι οι προσκυνητές θα είναι κάτι σαν τους Σταυροφόρους, με…

Τι όμορφα που μας έντυνε εμένα και την αδερφή μου η μαμά μας! Φουστανάκια με πιετούλες και φιόγκους στη μέση, οργαντίνες με σούρες, που μας έκαναν να φαινόμαστε σαν νεραϊδούλες, βγαλμένες από τα παραμύθια, βολανάκια, φρου φρου... Μια μέρα που πήγε για ψώνια, μας έφερε από ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια. Πόσο τα λάτρεψα εκείνα τα…

Έπαιζα, ως συνήθως, καθισμένη στο φαρδύ περβάζι του παράθυρου, όταν είδα μια όμορφη κοπελίτσα με ένα πανέρι λεμόνια να κατευθύνεται προς το σπίτι μας. Αφού ανέβηκε τη σκάλα, μας έδωσε ένα λεμόνι ως πρόσκληση για να πάμε να δούμε τα προικιά της Φωτούλας. Ο γάμος γινόταν πάντα Κυριακή και ανήμερα από το πρωί όλοι ανεξαιρέτως…

Η Λαμπρινή δεν ήταν από τα παιδιά που τα πρόσεχες από την πρώτη στιγμή. Ήταν ένα κοντό και αδιάφορο κοριτσάκι, χαμηλού προφίλ,με καστανά μαλλιά και ντροπαλό βλέμμα. Καθόλου ανοιχτή στην επικοινωνία με τις συμμαθήτριες, πάντα μαζεμένη, μονήρης. Ακόμη και στα διαλείμματα τριγύριζε στην αυλή μόνη, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι και διαβάζοντας το μάθημα της…

Μεγάλος έρωτας ενέσκηψε στο σόι. Όσο μεγάλος βέβαια μπορεί να είναι ένας έρωτας στην ηλικία των 13 χρόνων. Η ξαδέρφη μου η Βάσω, όμως, έτσι πίστευε και διακήρυττε ότι ήταν βαθιά ερωτευμένη με το συμμαθητή της από το Δημοτικό τον Τάκη. Και τόνιζε ότι υπήρχε ανταπόκριση, αμοιβαία τα αισθήματα. Ερωτευμένα λοιπόν τα παιδιά κι εγώ…

Το νέο κυκλοφόρησε αμέσως: ήρθε μια Ιταλίδα! Μια Ιταλίδα στο χωριό! Σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα ήταν λέξεις ανύπαρκτες και που οι μόνοι επισκέπτες στη μικρή κοινωνία του χωριού ήταν κάποιοι από τα διπλανά χωριά, άντε το πολύ από τη γειτονική πόλη, τις Σέρρες, το να μας κάνει την τιμή να…